The Killing fields
Door: Debbie
26 November 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Tot onze verbazing hebben we goed geslapen in de nachtbus. Om 6 uur werden we gewekt omdat we in Phnom Penh aangekomen waren. Meteen een tuktuk ingestapt die ons voor $4 naar het hotel wilde brengen, dit vonden we teveel en na wat onderhandelen konden we voor $2 instappen. Gelukkig konden we meteen de kamer in en zijn nog 2 uurtjes ons bed ingedoken. Na het ontbijt weer een tuktuk geregeld voor de rest van de ochtend/middag.
Na 40 minuten rijden kwamen we aan bij de The Killing Fields waar we een audio tour gedaan hebben. De rode Khemer is op 17 mei 1975 Phnom Penh binnengevallen. Iedereen moest gedwongen zijn huis verlaten en zouden naar een ander dorp gebracht worden, maar natuurlijk was dit niet het geval. Stuk voor stuk werden ze opgesloten in de S21 gevangenis. Mannen, vrouwen en kinderen boven de 6 jaar werden van elkaar gescheiden.
De mensen moesten onder druk valse verklaringen afleggen en er werd geen tegenspraak geaccepteerd anders werden ze geknuppeld of kregen ze stroomstoten. Later werd er vertelt dat ze naar nieuwe huizen gingen en werden vastgebonden en geblinddoekt in vrachtwagens vervoerd op weg naar The Killing fields. Hier aangekomen werden ze op verscnillende wijze bruut vermoord. Eén op de vier mensen werd hierheen gebracht. Om daar rond te lopen geeft je een gevoel van verbijstering en onbegrip. Walgelijk dat mensen tot zo iets in staat zijn. We konden de massagraven zien, dit waren kuilen van 5 mtr diep, inmiddels begroeit met gras. We liepen over paden waar stukken kleding onder de grond vandaan kwamen. We stonden voor een boom waar baby's tegenaan geslagen werden, zo bruut. In 4 jaar tijd zijn er 3 mil. mensen vermoord. Aan het einde bij het gedenks monument hebben ze zoveel mogelijk schedels in glazen bakken bewaard en hebben we allebei bloemen neergelegd. Daarna zijn we doorgereden naar de S21 gevangenis (Tuol Sleng-museum). Anthony raakte aan de praat met 2 dames, moeder en dochter. Omdat de dochter zo verdrietig was vroeg hij of het ging en toen vertelde ze dat ze het drama overleeft hadden, zij waren gewoon slachtoffers. Ze wilde haar eigen dochter laten zien wat ze meegemaakt had. Ik voegde me bij het gesprek en ze stond ons huilend te vertellen hoe ze als vier jarig meisje met haar familie uit hun dorp weggehaald werden. Ook zei heeft 4 jaar lang met elke dag een pistool tegen het hoofd moeten liegen om het beroep van haar vader. Ze mochten niet weten dat ze welgesteld waren, puur om te overleven. In 1980 verloor de rode Khmer het van het Vietnamse leger en werden ze bevrijd, en zijn uit eindelijk naar Amerika gevlucht omdat ze niet meer terug durfden naar hun eigen dorp. Ik stond met tranen in mijn ogen en hebben we allebei de moeder en dochter een dikke knuffel te geven. Na het gesprek moesten we even bijkomen, pff wat een verhaal.
We wilde ook nog naar het Grand Pallace maar eenmaal daar hielden we het voor gezien en zijn we even over de markt gelopen waar we bij een kraampje gebakken vleermuizen, kakerlakken, kevers en andre ranzige insecten zagen. Gatverdamme. Nu weer terug in het hotel, lekker douchen en dan een hapje eten. Eèn ding weet ik wel, geen insecten in ieder geval hahaha.
Na 40 minuten rijden kwamen we aan bij de The Killing Fields waar we een audio tour gedaan hebben. De rode Khemer is op 17 mei 1975 Phnom Penh binnengevallen. Iedereen moest gedwongen zijn huis verlaten en zouden naar een ander dorp gebracht worden, maar natuurlijk was dit niet het geval. Stuk voor stuk werden ze opgesloten in de S21 gevangenis. Mannen, vrouwen en kinderen boven de 6 jaar werden van elkaar gescheiden.
De mensen moesten onder druk valse verklaringen afleggen en er werd geen tegenspraak geaccepteerd anders werden ze geknuppeld of kregen ze stroomstoten. Later werd er vertelt dat ze naar nieuwe huizen gingen en werden vastgebonden en geblinddoekt in vrachtwagens vervoerd op weg naar The Killing fields. Hier aangekomen werden ze op verscnillende wijze bruut vermoord. Eén op de vier mensen werd hierheen gebracht. Om daar rond te lopen geeft je een gevoel van verbijstering en onbegrip. Walgelijk dat mensen tot zo iets in staat zijn. We konden de massagraven zien, dit waren kuilen van 5 mtr diep, inmiddels begroeit met gras. We liepen over paden waar stukken kleding onder de grond vandaan kwamen. We stonden voor een boom waar baby's tegenaan geslagen werden, zo bruut. In 4 jaar tijd zijn er 3 mil. mensen vermoord. Aan het einde bij het gedenks monument hebben ze zoveel mogelijk schedels in glazen bakken bewaard en hebben we allebei bloemen neergelegd. Daarna zijn we doorgereden naar de S21 gevangenis (Tuol Sleng-museum). Anthony raakte aan de praat met 2 dames, moeder en dochter. Omdat de dochter zo verdrietig was vroeg hij of het ging en toen vertelde ze dat ze het drama overleeft hadden, zij waren gewoon slachtoffers. Ze wilde haar eigen dochter laten zien wat ze meegemaakt had. Ik voegde me bij het gesprek en ze stond ons huilend te vertellen hoe ze als vier jarig meisje met haar familie uit hun dorp weggehaald werden. Ook zei heeft 4 jaar lang met elke dag een pistool tegen het hoofd moeten liegen om het beroep van haar vader. Ze mochten niet weten dat ze welgesteld waren, puur om te overleven. In 1980 verloor de rode Khmer het van het Vietnamse leger en werden ze bevrijd, en zijn uit eindelijk naar Amerika gevlucht omdat ze niet meer terug durfden naar hun eigen dorp. Ik stond met tranen in mijn ogen en hebben we allebei de moeder en dochter een dikke knuffel te geven. Na het gesprek moesten we even bijkomen, pff wat een verhaal.
We wilde ook nog naar het Grand Pallace maar eenmaal daar hielden we het voor gezien en zijn we even over de markt gelopen waar we bij een kraampje gebakken vleermuizen, kakerlakken, kevers en andre ranzige insecten zagen. Gatverdamme. Nu weer terug in het hotel, lekker douchen en dan een hapje eten. Eèn ding weet ik wel, geen insecten in ieder geval hahaha.
-
26 November 2015 - 13:02
Thamar:
Wat erg, ik wist dat niet. Wat erg wat mensen elkaar gewoon aan doen! Mooi om geweest te zijn. -
26 November 2015 - 14:28
Mirjam:
Pfff wat heftig zeg! Dat doet wat met je, er is heel veel gebeurd in die verschrikkelijke oorlogen en als je daar dan loopt....kippenvel! -
26 November 2015 - 17:11
Tess:
Wat een mooi verslag weer. En ben ook zeer benieuwd
naar killingfields. Als ik je verhaal zo lees dan moet het wel indrukwekkend zijn.
Geniet nu lekker van jullie strand dagen. Hopelijk hebben jullie mooi weer.
-
30 November 2015 - 17:11
Nancy:
ik ben er even stil van... de kippenvel staat op mn armen.
Ongelofelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen...
Heel indrukwekkend om te lezen.
...Je neemt ons wél mee Deb!
Veel plezier van de resterende dagen die jullie nog hebben!!!
Dikke XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
